Sebastien

het laatste spanjeverhaaltje....

Na het eten en het verplichte gezondheidsnapje ergens onderweg tussen Huesa en Pozo Alcon, 't was stilaan warm aan het worden....

De kans dat je in Spanje een fietser tegen komt is klein, de kans dat je een vakantiefietser tegenkomt is nog kleiner. Als je in Spanje voorbij de mensen fietst dan blazen ze meestal eens en zeggen Joder (zoek die vertaling zelf maar op ;-) Door de warmte, het zweet in de ogen kan het wel eens gebeuren dat je spoken ziet in het verlaten binnenland van Don Quijote.

Op een zeer brede weg, bijna een autostrade, zag ik uit de tegengestelde richting net zo'n gevaarte zoals mezelf naderen. De twee gevaartes waren net op het topje van een heuveltje toen ze elkaar in het oog kregen. Dan kan je afstandelijk groeten (zoals stoere motorijders) maar deze keer niet, ik zwiepte mijn fiets naar de andere fietser aan de overkant van het tarmac. Hij glimlachte van hier tot in Sevilla. Hij stamelde in 't Frans en ik in het Frañol.

We wisselden wat info uit over de gevolgde route. Hij is tot het zuiden van Spanje komen fietsen vanuit de Pyreneen waar hij woont. Ik verwees hem door naar de schitterende Cazorla camping. Hij noemt Sebastien, we schudden elkaar de hand, en gingen elk weer onze weg, hij naar de camping, ik in tegenovergestelde richting naar een dorp: Pozo Alcon

De ganse weg nadien zat ik te denken: toch spijtig dat ik z'n emailadres niet heb gevraagd.

Een sterk idee ...daar kan je uren op fietsen...toen ik aankwam op het einde van de dag ging ik bellen naar de camping waar hij naartoe ging om m'n emailadres door te geven.

Zogedacht zogedaan...toen ik in Pozo Alcon aankwam, vluchtte ik naar het gemeentehuis om de campingtelefoonnummer op te zoeken. Ik had in het hostalletje al geprobeerd dit te bemachtigen maar dat lukte niet. Ik kwam terecht bij de lokale polies....Die kerel las de halve telefoonboek maar vond het nummer niet, ik suggereerde stilletjes internet maar dat werkte niet... Plots voelde ik het aan alsof die telefoonnummer (en het emailadres) een staatszaak was.

Nu ...als de spaanse staat er zich ging mee moeien dan hoefde het niet meer voor mij. Om een zeer lang verhaal kort te maken. Uiteindelijk belde de polies enkele collega's op en men vond het telefoonnummer. Zeer gelukkig belde ik mijn emailadres door aan de campingeigenares, ze zou het adres zeker overmaken maar Sebastien was nog niet aangekomen.

Sindsdien wacht ik op een emieltje om foto's en fietsverhalen uit te wisselen.