Gastuche (Santiago dag 7)

Gastuche, het zou een perfecte naam kunnen zijn voor uw kat maar dat is het niet. Gastuche is de naam van een onooglijk stationnetje op de lijn van Leuven naar Waver. Ik ben daar gaan wandelen met mijn latinovriendinnetje en het is me zeer bevallen.

Als je in Leuven de trein neemt richting Ottignies passeer je zeer veel kleine stationnetjes, het ondertussen beruchte Pecrot is er eentje van. Een halte verder, in Gastuche, stapten we af. Je bent hier over de taalgrens, een beetje buitenland dus, in de vallei van la Dyle. We wandelden de vallei verder tot in Zoete Waters in Oud Heverlee. Het werd een heerlijke tocht met afwisselend bos, weiden en kleine dorpjes. In een van de holle wegen kwamen we plots een oudere vrouw tegen die op de berm stond, haar billen bijna volledig bloot, zich vastklampend aan een losliggende boomstronk, met in haar linkerhand een ruikertje meibloemetjes, ze was van de berm afgevallen... Volgens mij rook ze de aanwezigheid van twee goeie zielen vanop een afstand, aan mijn arm strompelde ze tot de kerk van Nethen, vandaar was het volgens haar niet ver meer naar huis. Haar man zat televisie te kijken, we moesten hem niet bellen want hij was doof. We gaven haar nog wat te drinken en ze ging vervolgens naar haar huis. Het is een verhaal dat me sterk doet denken aan die ene keer toen ik met twee vrienden in het brussels koninklijk park een madam oppikte van Kalken, zij was haar autocar kwijtgeraakt in de Biljartstraat!!!

Verder voorbij Nethen begint het Meerdaalwoud. Da's werkelijk een groot bos. Veel bomen. Nu en dan passeerden we op onze tocht een GR en dan gaat mijn hart toch altijd wat sneller slaan, dan denk ik aan al die roodwitte paden over gans Europa...



Na lekker eten aan de vijvers van de Zoete Waters reden we met de bus richting Leuven. Nog effe treinen en ik zou zo weer thuis zijn. Dat was eigenlijk verkeerd ingeschat. Ik nam in Gent bus 9 maar in de verkeerde richting, De eerste dag dat ik een busabonnement had zat ik dus 1 en een half uur op de bus. Ik buste tot Mariakerke, enfin dat traject ken ik nu ook al. De busschauffeur zei me dat ik het vroeger moest gevraagd hebben maar ja, twas al te laat. Ik was een beetje moe en ben ook nooit van de rapste geweest. Die buschauffeur was trouwens de gehele rit vergezeld van een mevrouw van wie hij uit dezelfde fles water dronk. Iets in mij deed me vermoeden dat die mevrouw een buspoes was.(zoek maar op in Van Daele) Zo'n meisje die de chauffeurs staan te charmeren. Ik noemde ze Gastuche en ze knipoogde naar mij toe ik afstapte aan Brantano.

Het was een mooie dag maar ik ben nu wel een beetje stijf

Liefs
Laito

Publicado con El navegador Flock