In het leven gaan sommige dingen al sneller dan andere, ik weet eigenlijk niet op welke leeftijd precies ik mijn eerste stappen zette maar ik zal wel niet al te hard van stapel zijn gelopen. Ik zong tot mijn 16de bij de sopraantjes en die eerste slow werd ik op de dansvloer gesleurd.
Na al die jaren is het er uiteindelijk toch van gekomen. Wel zeer toevallig. Ik fietste van het station naar huis toe getooid in mijn oranje fluo vest en medelijwekkende muts toen ik plots ingehaald werd door een fietser. Nu...dat gebeurt wel vaker maar nu was hij wel zeer speciaal.
Toen we een weg moesten kruisen keek ik rechts van me en kon ik eindelijk zien waar ik al die jaren al op gewacht had. Het zat er natuurlijk aan te komen, het kon niet blijven duren; God stelde me niet langer op de proef.
Eindelijk zag ik hem: de jongen met identiek dezelfde neus als mezelf. Mijn vader kon hem niet beter gemaakt hebben. Enfin. Met de neus in de wind en goed gemutst fietste ik naar huis. Op deze somber februaridag had ik geen huisgenootje, geen levensgenootje of zielsgenootje. Ik heb een neusgenootje! ...en voel me al veel minder alleen op deze koele wereld. ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten