Dag 4, fietsen is zwaar, ik fiets tegen de limieten aan ook al fiets ik maar 50 km per dag, het lijkt niet veel, voor mij nu wel. Vandaag fiets ik vanuit Hospederia Rio Zumeta naar Pontones, althans dat is de bedoeling... Het eerste dorp die naam waardig ligt zowat 20 km verderop, ik heb wat water mee en wat mondvoorraad, dat volstaat.
Fietsen ahum, klimmen dus.
Ik moet zien een kloof uit te komen, de rivier stroomopwaarts volgend. Vooraleer de diesel aanslaat duurt dat wel even. In mijn dooie "wachten op eten momenten" ben ik een boek aan 't lezen in 't spaans van Paul Coelho "El peregrino de Compostela" (dagboek van een magier): over een man die op zoek gaat naar zijn "espada". Ik was me al de hele tijd aan het afvragen wat het woord espada betekende, ik dacht iets in de zin van spade maar dat leek me gezien de context wat vreemd. Vandaag tijdens het fietsen (en dat gebeurt wel vaker) gaat een lichtje branden (soms gebeurt ook het omgekeerde). 20 kilometer verderop ligt Santiago de la Espada. Santiago met ZWAARD natuurlijk, een spade zou wat onnozel zijn. Als een fietser zonder helm misschien?
Precies, na 10 kilometer fwietsen merk ik dat mijn helm niet op mijn hoofd staat, vermoedelijk heb ik hem laten liggen in het hotelletje. Dan begin ik na te denken... mijn oude witte helm, wat is hij nog waard, eigenlijk niet veel, na ongeveer 10 jaar fijne dienst overal in Spanje en Belgie ben ik immers toch aan een nieuwe toe. Dus ....laten we die maar vergeten...
Maar dan komt de wroeging; het "heb-ik-de-gas-wel-uitgedraaid-gevoel" welt op.
Ik voel het, ik moet terug, ... voor een stomme helm. Vorige week heb ik hem thuis nog lopen zoeken maar nu moet en zal ik hem terug halen....
In het gehucht Toba besluit ik een foontje te plegen naar het hotelletje om zeker te zijn dat mijn helm daar nog in het hotel ligt. Ik ga op zoek naar een cabine, nee señor, die is er niet, enkel bij die mensen daar in nr 13 is er in hun huis een publieke telefoon, ja het bestaat!
Ik op weg bij twee superlieve oude mensen, ze zitten voor hun deur genietend van het mooi uitzicht op de vallei, boven de deur prijkt een bel, zo een bel (zo een oude schoolrinkelbel waar bij ons al lang een papierke tussen steekt omdat die anders te veel lawaai maakt).
Enfin, ik bel dus naar Julia, de manager van het hotelletje. Ze vind inderdaad mijn helm. Ik denk er nog even over na, bekijk mijn kaart welke alternatieven er zijn om niet dezelfde 10 km bergop te moeten doen maar die zijn er niet echt, ik leg het uit aan de mensen, ze lijken te begrijpen dat er voor een oude helm kan teruggekeerd worden. Ik krijg van hen nog vers water en een lading okkernoten en beloof als ik terug bij hen passeer even met de fietsbel te twinkelen.
Terugkeren heb ik altijd gehaat maar nu neem ik het filosofisch op , 't is vakantie niewaar. Gans de 10 km heen én 10 km terug hoop ik dat ik de mensen in Toba nog zal terug zien.
En ...inderdaad, na 20km twinkel ik met de bel en alsof ze zaten te wachten, zwaaien ze eens. Ik besluit even te stoppen om een fotootje te nemen en mijn pulle bij te vullen. Ze poseren tenslotte voor de foto. Ik vraag naar hun adres om de foto op te sturen en ze antwoorden: La TOBA, Santiago de la Espada, numero 13....nee señor...een straat hoeft niet...er is hier maar 1
Zo maak ik ze graag.. de verhaaltjes en de foto's :-)
1 opmerking:
wat je meezeult wordt soms een deel van jezelf
Een reactie posten