Er was een tijd dat muziek Wim was, of Stef, of Piet, of Van. Lang geleden kreeg ik van een schoolvriendje een cassetje. Zo'n beetje gelijk in dat liedje van de fikskes: er waren nog geen mp3's en het was dus pure ambacht om zoiets gemaakt te krijgen. Die play en de record tegelijkertijd indrukken en dan maar hopen dat het liedje er van in het begin op stond. Het was bovendien een grote kunst: ongeveer tot tien tellen om te wachten tot het bandje doorgespoeld was zodat je bij de aanvang van het werkstuk niks verloor. Cassetjes maken was ambacht!
Het mooiste cassetje dat ik ooit kreeg was getiteld Rode Wijn. Het bevatte pareltjes van Ricky Lee Jones en Elvis Costello (everyday I write a book) of The Triffids met het hopeloos ingetogen Stolen Property.
Ik, tja, ik zat toen in mijn Bryan Adams periode met het haar lang in de nek, kwas net bekomen van the glamour van Michael Jackson en Rob u leest het goed De Nijs. Wist ik veel.... Ik vroeg dus aan die jongen waar de Triffids op gelijkten en hij zei me dat dit een beetje op U2 geleek. Van U2 had ik toen al gehoord en hij zou The Triffids op een cassetje zetten.
Nu, die jongen was 3 jaar ouder en wist al veel meer, amaai, hij kende zelfs de blues, de blues van Johnny Lee Hooker. Ik liet hem begaan en zonder het zelf te weten werd hier voor mij de muzikale smaak voor jaren gemaakt. Op het cassetje stond een wondermooi liedje van Van Morrisson: In the garden. Wist ik veel. Van Morrisson klonk me een oude man, niks aantrekkelijks, niks nieuws onder de zon dus. In de cd-besprekingen las ik ergens dat Van Morrisson eigenlijk maar een stuk of drie liedjes had, de rest waren wonderschone variaties hier op. Gecharmeerd door het cassetje kocht ik toen de witte plaat met de man op de cover: Poetic Champions Compose. Een zeer toegankelijke plaat met een paar instrumentaaltjes op. Ik was dus verkocht.
Nu, jaren later, luister ik nog steeds naar een tiental platen van hem, ik heb er een goede gewoonte van gemaakt. Telkens opnieuw op zondagavond luister ik naar Van Morrisson. De zondagen dat ik Van The Man niet hoor zijn op 1 hand te tellen. En dat allemaal dankzij 1 cassetje: Rode Wijn.
Merci Wim!
2 opmerkingen:
bij mij was't Marc, en vooral zijn zus eigenlijk die 4 jaar ouder was... en de muziek was meer elektro. Maar voor de rest: zelfde ervaring :-)
Bij mij was 't Jan de Melkman, jaja, onze melkboer. Op het cassetje stond op een kant muziek van Los Lobos, op de andere kant Stevie Ray Vaughn, op ambachtelijke wijze opgenomen. En voor de rest... zeer herkenbare ervaring. Ik heb het cassetje nog. Pure nostalgie.
Een reactie posten