08 december 2008

chaumes

Ik kocht vandaag een stukje chaumes

Dan denk ik aan mijn grootvader, hij is ondertussen 22 jaar niet meer. Ik woonde mijn jonge leven samen met mama, papa, zus en de grasparkiet bij peet. Oma was vroeg gestorven. We werden zijn gezelschap, zijn troost, zijn kroost. We woonden onder een grote linde in een klein huis met bloemen in de winter op de ruiten.

Mijn peet was een strenge en grappige man. Hij kende de stiel van konijnen villen, onthoofde kippen achterna lopen, vloeren leggen, sigaretten rollen en dreupels pakken in de kelder.

Ze noemden hem Tjeefke Bruudses (broodjes dus). Toen hij geboren werd zei iemand: "amaai, da kind zijn hoofd is zo groot als een brood" Zo werd ook zijn bijnaam geboren.

Jozef werd vloerder, trok met zijn handkar met werkgerief naar het grote Gent, 15 kilometer te voet ..., een harde stiel. Jozef (zo noemde niemand hem) was een grappige maar sterke man. Mijn zus en ik hadden schrik van hem, 1 blik op de deur van de kelder deed ons bibberen. Hij had geen woorden nodig. Daar deed hij het niet mee.

Zijn leuze was: "Gerookt vlees gaat het langste mee" Toen we met z'n allen na de zondagse uitstap terug kwamen kon je de rook zo in schellekes snijden.

Ik kreeg voor mijn plechtige communie van hem een quartz-horloge en een fiets. Ik denk dat hij me wel graag mocht. Mensen die hem kenden zeggen dat ik op hem lijk, mager en taai. Een echte Van Den Berghe.

Elk jaar ging hij met de familie voor 1 dagje met de boot naar Engeland. Dan kwam hij terug met kilos snoep. Niet zomaar snoep: Dozen Quality Street bonbons. Hij deelde de snoep aan al zijn kinderen en kleinkinderen uit; toen na een paar weken al onze snoep achter de kiezen was, konden we bij hem terecht. Dan kroop hij bovenop de kast om de laatste doos te beginnen. Als bedelaars stonden mijn kozijn en ik te kijken naar wat uit die purperen doos kwam.

Op zondagnamiddag, toen hij al oud was, gebeurde het nogal eens dat ik alleen met hem was. Hij stuurde me dan om tabak, sigaren en chaumes naar de winkel 100 meter verder(waar ze alles verkochten). Hij hield van friet met mosselen van de viskar op woensdag en hij keek in zwart wit naar wat hij leuk vond: het nieuws op brussel vlaams, de collega's en later keken we tesamen naar dallas op donderdagavond. Ging Sue Ellen weer van zattigheid uit de kleren dan sprong hij voor het toestel.

Later werd peet dement. De foto van zijn moeder boven de zetel werd zijn vrouw. Hij geraakte in de kliniek toen hij zijn heup brak. Hij wou naar huis. Toen hij thuis was bleef hij naar huis willen gaan. Mijn mama wilde hem thuis houden. Soms was er geen huis mee te houden. Gek, maar alleen van mij had hij schrik. Zo streng als hij naar mij kon kijken, zo streng keek ik nu naar hem. Dan keek hij terug alsof ik de grootste smeerlap ter wereld was. Daar heb ik spijt van. Maar dat deed ik dan om mijn pa en ma te helpen.


Peet stierf in maart 1986, hij werd begraven in Oosterzele, ze moesten de omloop het volk aflasten omwille van te veel sneeuw. Het kolenvuur ,dat hij altijd voedde met eindeloze hopen steenkool, begaf het de nacht dat ook hij zijn laatste adem uitblies. Ik hoor nog altijd de rits van de lijkzak toen ze hem kwamen halen.

Ik eet vandaag chaumes,
verwijder de gele rand,
dat bittere omhulsel,
ik peil naar de smeuige kant
Straf
hoe peet na jaren
zo doorsmaken kan.



voor alle grootvaders.
erwin

6 opmerkingen:

Frederique, Koen, Nina & Seppe zei

man man man, da's schoon!

Frederique, Koen, Nina & Seppe zei

man man man, da's schoon!

Frederique, Koen, Nina & Seppe zei

man man man, da's schoon!

Anoniem zei

Heel mooi en ontroerend.

stijn zei

Erwin,

Echt knap. Ik kreeg er kippenvel van.

Grtz,
Stijn V.A.

laito zei

mijn ziel zit er in...tis een van de blogjes die het dichtst bij mezelf liggen