30 oktober 2007

Sebastien


het laatste spanjeverhaaltje....

Na het eten en het verplichte gezondheidsnapje ergens onderweg tussen Huesa en Pozo Alcon, 't was stilaan warm aan het worden....

De kans dat je in Spanje een fietser tegen komt is klein, de kans dat je een vakantiefietser tegenkomt is nog kleiner. Als je in Spanje voorbij de mensen fietst dan blazen ze meestal eens en zeggen Joder (zoek die vertaling zelf maar op ;-) Door de warmte, het zweet in de ogen kan het wel eens gebeuren dat je spoken ziet in het verlaten binnenland van Don Quijote.

Op een zeer brede weg, bijna een autostrade, zag ik uit de tegengestelde richting net zo'n gevaarte zoals mezelf naderen. De twee gevaartes waren net op het topje van een heuveltje toen ze elkaar in het oog kregen. Dan kan je afstandelijk groeten (zoals stoere motorijders) maar deze keer niet, ik zwiepte mijn fiets naar de andere fietser aan de overkant van het tarmac. Hij glimlachte van hier tot in Sevilla. Hij stamelde in 't Frans en ik in het Frañol.

We wisselden wat info uit over de gevolgde route. Hij is tot het zuiden van Spanje komen fietsen vanuit de Pyreneen waar hij woont. Ik verwees hem door naar de schitterende Cazorla camping. Hij noemt Sebastien, we schudden elkaar de hand, en gingen elk weer onze weg, hij naar de camping, ik in tegenovergestelde richting naar een dorp: Pozo Alcon

De ganse weg nadien zat ik te denken: toch spijtig dat ik z'n emailadres niet heb gevraagd.

Een sterk idee ...daar kan je uren op fietsen...toen ik aankwam op het einde van de dag ging ik bellen naar de camping waar hij naartoe ging om m'n emailadres door te geven.

Zogedacht zogedaan...toen ik in Pozo Alcon aankwam, vluchtte ik naar het gemeentehuis om de campingtelefoonnummer op te zoeken. Ik had in het hostalletje al geprobeerd dit te bemachtigen maar dat lukte niet. Ik kwam terecht bij de lokale polies....Die kerel las de halve telefoonboek maar vond het nummer niet, ik suggereerde stilletjes internet maar dat werkte niet... Plots voelde ik het aan alsof die telefoonnummer (en het emailadres) een staatszaak was.

Nu ...als de spaanse staat er zich ging mee moeien dan hoefde het niet meer voor mij. Om een zeer lang verhaal kort te maken. Uiteindelijk belde de polies enkele collega's op en men vond het telefoonnummer. Zeer gelukkig belde ik mijn emailadres door aan de campingeigenares, ze zou het adres zeker overmaken maar Sebastien was nog niet aangekomen.

Sindsdien wacht ik op een emieltje om foto's en fietsverhalen uit te wisselen.

17 oktober 2007

nog 1 verhaaltje

Beste lezertjes,

morgen of overmorgen publiceer ik nog een laatste verhaaltje over de spanjereis.(het schoonste hihi) Vanaf dan zal ik me terug trachten te focussen op tgewone ;-)
Op de flickr-website kan je nog wat foto's zien (al is dat wel een vlugge selectie), allen naar http://www.flickr.com/photos/erwinlemmens

con mucho cariño

laito

Camping Cazorla



Neenee, het is niet camping cosmos of camping kobalt waar Tom Pintens zo mooi over zingt, het gaat hier over camping Cortijo San Isicio in Cazorla. Ik kom er altijd terug, de reden is zeer simpel. Er is geen betere camping. Een echte kampeerder ben ik niet, ik heb niet zo veel vergelijkpunten maar die hoef ik ook niet. Nu al meer dan 10 jaar terug kwam ik er voor het eerst, de polies verwees ons door naar een terrascamping, wisten wij veel wat voor camping dit was (zij ook niet trouwens) Het was er groen, rustig, vanop mijn campingplekje kan je Cazorla zien, een dorp tegen een rots aangebouwd aan de rand van een natuurpark. Er was een klein zwembadje waar we ons konden afkoelen.

Altijd wel weet ik mijn Spanjereis meestal af te buigen naar een kort verblijf op de camping. Deze keer bleef ik er een week en maakte er fietstochtjes in het natuurpark.

Nog steeds zijn er amandelbomen, eekhoorntjes, herfstirissen, vijgebomen, stoeltjes en tafeltjes voor de tenten, okkernoot, amandelnoot en ...super joviale campingeigenaars die hun hart en ziel steken in een hemelse plek.

's avonds kan je er genieten van de sterren, je kan als het wat kouder wordt een vuurtje maken op de speciaal daarvoor voorziene barbecueplekken, overal zijn er afdakjes.

Ook de mensen die je er tegenkomt zijn meestal rustig, vriendelijk, gewoon goeiedag zeggen 's morgens zo, dat kan deugd doen.

11 oktober 2007

Fwiets


M'n fiets, ik blijf versteld staan van z'n kracht. Ik heb hem nog geen naam gegeven maar het scheelt niet veel, ik heb hem m'n barcelonafiets genoemd omdat ik er ooit mee naar barcelona ben gefietst. Ondertussen is dat al een poosje geleden (10 jaar?) . Meestal als ik er dan zo naar kijk dan bedenk ik hem in de buik van een vliegtuig of tegen de boom van een camping of aan't wachten tegen het raam van de Mercadona tot ik terug ben met het nodige voedsel. Zijn remmen verslijten vlug maar voor de rest geen klagen.

Mijn fiets....chapeau!

10 oktober 2007

Zelfportrettages


Bueno, eenmaal je boven op de berg bent wil je wel es uitblazen, de vrijgekomen stoffen in uw hoofd zorgen voor een wat ijler gevoel in het hoofd en zo ontstaan er soms gekke foto's....en die benen....dat zijn de mijne.

GOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOL


Overal in Spanje zie je televisie en werkelijk overal zie je voetbal en formule 1, zelfs in het midden van een klimpje zie je voetbalgolen en ik vind dat maar niks.

09 oktober 2007

verhaaltjes uit spanje


De komende weken zal ik wat verhaaltjes en wat leuke foto's uit mijn Spanje fietstrip publiceren.

Liefs
erwin.

TOBO (Santiago de la Espada) nr13


Dag 4, fietsen is zwaar, ik fiets tegen de limieten aan ook al fiets ik maar 50 km per dag, het lijkt niet veel, voor mij nu wel. Vandaag fiets ik vanuit Hospederia Rio Zumeta naar Pontones, althans dat is de bedoeling... Het eerste dorp die naam waardig ligt zowat 20 km verderop, ik heb wat water mee en wat mondvoorraad, dat volstaat.

Fietsen ahum, klimmen dus.

Ik moet zien een kloof uit te komen, de rivier stroomopwaarts volgend. Vooraleer de diesel aanslaat duurt dat wel even. In mijn dooie "wachten op eten momenten" ben ik een boek aan 't lezen in 't spaans van Paul Coelho "El peregrino de Compostela" (dagboek van een magier): over een man die op zoek gaat naar zijn "espada". Ik was me al de hele tijd aan het afvragen wat het woord espada betekende, ik dacht iets in de zin van spade maar dat leek me gezien de context wat vreemd. Vandaag tijdens het fietsen (en dat gebeurt wel vaker) gaat een lichtje branden (soms gebeurt ook het omgekeerde). 20 kilometer verderop ligt Santiago de la Espada. Santiago met ZWAARD natuurlijk, een spade zou wat onnozel zijn. Als een fietser zonder helm misschien?

Precies, na 10 kilometer fwietsen merk ik dat mijn helm niet op mijn hoofd staat, vermoedelijk heb ik hem laten liggen in het hotelletje. Dan begin ik na te denken... mijn oude witte helm, wat is hij nog waard, eigenlijk niet veel, na ongeveer 10 jaar fijne dienst overal in Spanje en Belgie ben ik immers toch aan een nieuwe toe. Dus ....laten we die maar vergeten...

Maar dan komt de wroeging; het "heb-ik-de-gas-wel-uitgedraaid-gevoel" welt op.
Ik voel het, ik moet terug, ... voor een stomme helm. Vorige week heb ik hem thuis nog lopen zoeken maar nu moet en zal ik hem terug halen....

In het gehucht Toba besluit ik een foontje te plegen naar het hotelletje om zeker te zijn dat mijn helm daar nog in het hotel ligt. Ik ga op zoek naar een cabine, nee señor, die is er niet, enkel bij die mensen daar in nr 13 is er in hun huis een publieke telefoon, ja het bestaat!
Ik op weg bij twee superlieve oude mensen, ze zitten voor hun deur genietend van het mooi uitzicht op de vallei, boven de deur prijkt een bel, zo een bel (zo een oude schoolrinkelbel waar bij ons al lang een papierke tussen steekt omdat die anders te veel lawaai maakt).
Enfin, ik bel dus naar Julia, de manager van het hotelletje. Ze vind inderdaad mijn helm. Ik denk er nog even over na, bekijk mijn kaart welke alternatieven er zijn om niet dezelfde 10 km bergop te moeten doen maar die zijn er niet echt, ik leg het uit aan de mensen, ze lijken te begrijpen dat er voor een oude helm kan teruggekeerd worden. Ik krijg van hen nog vers water en een lading okkernoten en beloof als ik terug bij hen passeer even met de fietsbel te twinkelen.
Terugkeren heb ik altijd gehaat maar nu neem ik het filosofisch op , 't is vakantie niewaar. Gans de 10 km heen én 10 km terug hoop ik dat ik de mensen in Toba nog zal terug zien.

En ...inderdaad, na 20km twinkel ik met de bel en alsof ze zaten te wachten, zwaaien ze eens. Ik besluit even te stoppen om een fotootje te nemen en mijn pulle bij te vullen. Ze poseren tenslotte voor de foto. Ik vraag naar hun adres om de foto op te sturen en ze antwoorden: La TOBA, Santiago de la Espada, numero 13....nee señor...een straat hoeft niet...er is hier maar 1

Zo maak ik ze graag.. de verhaaltjes en de foto's :-)